Arnoud Dolmen, van origine afkomstig uit Guadaloupe, is een nieuwe ster in de rijke Franse jazzscene, in 2017 verscheen zijn eerste album “Toubé Lévé” met o.a. gitarist Lionel Loueke en pianist Mario Canonge dat enthousiast werd onthaald. Het viel niet mee om aan informatie te komen over deze muzikant, ook zijn website vertoont hiaten, maar laat de muziek spreken en die is in een woord superieur. Op dit album heeft hij vele bekende namen weten te werven om hun medewerking te verlenen. Zo horen we Léonardo Montana op de piano, Samuel F’Hima op de contrabas, Francesco Geminiani, Ricardo Izquierdo en Adrien Sanchèz op tenorsaxofoon en als gasten Vincent Peirani op accordeon, Moonlight Benjamin zang en Naïssam Jalal op dwarsfluit. Het album springt er al uit door de fantastische vormgeving van de digipack, het is een echte eye-catcher, toch wel belangrijk voor de a.s. koper, veel jazzcd’s zien er qua uiterlijk net zo oninteressant uit als de geijkte hoesjes van klassieke cd’s .

Het album opent met “The Gap” een vlot nummer met een aanstekelijk ritme, met saxofonist Izquierdo in een hoofdrol. In “Son” is er een hoofdrol voor de fantastische accordeonist Vincent Peirani en ook Arnaud Dolmen treedt op de voorgrond met een stevige drumsolo, de vaart zit er goed in mede door het snoeistrakke spel van de ritme tandem. “Cavernet” opent met melodieus basspel van F’Hima waarna zowel Geminiani als Izquierdo aansluiten met fraai spel op de tenorsax die elkaar mooi in even wicht houden. Langzaam wordt er naar een climax toegewerkt, bijzonder. Een aanstekelijk ritme bepaalt het karakter van “Ajisteman” en ook de zang van Moonlight Benjamin draagt bij tot de speciale sfeer van het nummer. Hetzelfde kan gezegd worden over “Ti Moun Gaya” hier speelt de Gwoka, de traditionele muziek uit Guadeloupe een belangrijke rol. In “For Real” neigt de muziek naar freejazz oftewel weer iets heel anders. De rust keert weer terug met “Résonance” met een belangrijke rol voor Naissan Jalal op haar dwarsfluit, serene klanken horen we in het tedere samenspel van piano en fluit.

“Hey Cousin” wordt gekenmerkt door de bijzondere ritmiek die te horen is in het samenspel van piano en drums, het schiet alle kanten op totdat tegen het einde de rust weerkeert met fraai spel van Geminiani, knap gedaan. Ook in de composities “Graj ou toumblak” en “Ka sa té ké bay” is er sprake van aparte ritmes, waarschijnlijk terug te voeren naar de roots van Dolmen uit Guadeloupe, het maakt de muziek heel afwisselend en spannend. Dolmen speelt de hoofdrol in “Drôle de moment” met een lange drumsolo waarna Izquierdo de zaak afrond met een fraai duet met Geminiani. Het album eindigt met het aanstekelijke “Les Oublié.E.S” met ditmaal fraai spel van Adrien Sanchèz, het enige nummer waarop hij te horen is, ondersteunt door ritmische vocale kreten, het doet sterk denken aan St.Thomas van Sonny Rollins. Een mooie afsluiter van een in mijn oren uitermate geslaagd album, onthoudt de naam van Arnaud Dolmen !

Jan van Leersum.